Ponad gór omglony szczyt
Lećmy, zanim wstanie świt,
By jaskiniom, lochom, grotom
Czarodziejskie wydrzeć złoto.
Już krasnali działa czar,
W ciszę młotów dźwięk się wdarł.
Tam, gdzie mrok pod skałą władnie
I gdzie dziwy drzemią na dnie.
Dawny elfów możny ród
Złota tu zgromadził w bród.
I w podziemnych kuźniach młotem
Z kruszcu miecze kował złote.
Na srebrzystych nitek pas
Nizał błyski lśniących gwiazd.
W złotych koron zaś obręcze
Księżycowe wplatał tęcze.
Ponad gór omglony szczyt
Lećmy, zanim wstanie świt,
By jaskiniom, lochom, grotom
Czarodziejskie wydrzeć złoto.
Złote harfy leżą wiek,
Gdzie nie kopał żaden człek.
A w nich pieśni drzemie mnogo
Nie słyszanych przez nikogo.
Nagle sosen słychać szum,
Wichrów nocą zawył tłum.
I czerwonym, żywym ogniem
Drzewa płoną jak pochodnie.
Gdzieś w dolinie bije dzwon,
Ludzie patrzą ze wszystkich stron.
A gniew smoka ciska gromy
Na struchlałe, kruche domy.
Dymią góry w blasku gwiazd,
Dla krasnali przyszedł czas.
Po pagórkach, po urwiskach
W księżycowych biegną błyskach.
Ponad gór omglony szczyt
Lećmy, zanim wstanie świt,
Żeby wydrzeć lochom, grotom
Nasze harfy, nasze złoto.
Źródło: Hobbit
Źródło: Hobbit