Boromir był pierworodnym synem Denethora II, namiestnika Gondoru, i Finduilas z Dol Amrothu. Miał młodszego brata Faramira, z którym był bardzo związany. Od wczesnej młodości szkolił się do walki i w przeciwieństwie do brata chciał być wojownikiem. Jako starszy syn był spadkobiercą ojca i po jego śmierci miał zostać kolejnym namiestnikiem. Był świetnym rycerzem i dowodził armią Gondoru, co napawało Denethora dumą. Boromir był wysokim, postawnym i przystojnym mężczyzną. Po ojcu odziedziczył dumę i siłę oraz wojenną pasję. Był jednym z najwybitniejszych dowódców w dziejach Gondoru.
W roku 3018 Trzeciej Ery dowodził obroną Osgiliath. Po odbiciu miasta i umocnieniu jego pozycji, udał się w podróż do Imladris; by wyjaśnić sny, które nawiedzały go i jego brata od dłuższego czasu. Widział w nich zagładę Minas Tirith, co napawało go strachem. W Rivendell trafił na naradę u Elronda jako reprezentant Gondoru i wszedł w skład Drużyny Pierścienia. Od początku był wrogo nastawiony do Aragorna, ponieważ poznał jego prawdziwą tożsamość. Podobnie jak ojciec nie chciał powrotu dziedzica Isildura. Pożądał też Pierścienia Władzy i wzbudzał lęk w jego Powierniku.
Podczas postoju na Amon Hen zaatakował Froda, by odebrać mu Pierścień. W porę jednak się opamiętał, ale Powiernik postanowił wtedy wyruszyć dalej sam, by nie narażać nikogo z Drużyny na zgubny wpływ Pierścienia. Boromir żałował swego postępku i by odkupić swe winy stanął w obronie Merry'ego i Pippina, którzy wpadli w zasadzkę Uruk-Hai. Zastępy Nieprzyjaciela były jednak zbyt liczne i młody książę poległ. Aragorn, Legolas i Gimli wyprawili mu pogrzeb, umieszczając jego ciało w elfickiej łodzi i puszczając ją z nurtem Anduiny wprost w wodogrzmoty Raurosu. Bystry nurt rzeki zaniósł go do domu, do Gondoru.