Faramir był młodszym synem Denethora, jednak nigdy nie był akceptowany przez swego ojca. Od najmłodszych lat wykazywał szczególną wrażliwość i nie ciągnęło go do walki. Ojciec z kolei oczekiwał, że obaj jego synowie będą rycerzami godnymi Gondoru. W efekcie Denethor odwrócił się od młodszego syna i całą swą miłość przelał na Boromira, który spełniał jego oczekiwania. Faramir do końca życia musiał się borykać z odrzuceniem ojca i poczuciem winy, że go zawiódł. Musiał stać się wojownikiem i razem z bratem bronić granic kraju- szczególnie zagrożonego Ithilien, jednak tylko Boromir był doceniany przez ojca.
Faramir żył więc w cieniu starszego brata, wiedząc że nigdy mu nie dorówna w oczach Denethora. Namiestnik otwarcie gardził młodszym synem. Szczególnie niechętnie patrzył na przyjaźń Faramira i Gandalfa- nie lubił czarodzieja, więc ta relacja napawała go złością. Poza tym młodszy syn tak podobny do matki z urody i charakteru, nie pozwalał mu zapomnieć o śmierci ukochanej żony. Kiedy do Gondoru dotarły wieści o naradzie u Elronda, ten zdecydował się wysłać Boromira, uważając że Faramir zawiedzie i nie wypełni misji. Ta wyprawa stała się później źródłem jeszcze większego dramatu i rozłamu w rodzinie- ukochany syn Denethora zginął, a jego agresja względem Faramira pogłębiła się.
Gdy Osgiliath upadło, kazał synowi je odbić, wiedząc, że to pewna śmierć. Otrzeźwienie przyszło dopiero, kiedy Faramir ledwo żywy powrócił z walki jako jedyny ocalały. W chwili swej śmierci Denethor uświadomił sobie, że kocha syna, jednak lata odrzucenia na zawsze zasiały gorycz w sercu młodego księcia. Faramir wiedział, że jego ojciec żałuje, że to Boromir zginął, a nie on. Obwiniając się o śmierć brata, podjął decyzję o odbiciu Osgiliath- miał bowiem nadzieję, że jeśli polegnie w walce, to wówczas ojciec spojrzy na niego przychylnie.
