W krainie Rohan pośród pól,
Wśród traw zielonoburych,
Zachodni z szumem wieje wiatr
I w krąg owiewa mury.
O jakąż wietrze niesiesz wieść,
Gdy dzień dobiega końca?
Czyś Boromira widział cień
W poświacie lśnień miesiąca?
Widziałem- siedem mijał rzek,
Dalekie mijał bory.
Aż wszedł w krainę Pustych Ziem,
Aż krokiem dotarł skorym
Tam, kędy północ rzuca cień...
Nie dojrzą go już oczy-
A może słyszał jego głos
Daleki wiatr północy?
O Boromirze, z blanków wież
Patrzyłem w mroczne dale-
Lecz nie wróciłeś z Pustych Ziem,
Gdzie ludzi nie ma wcale.
Od morza dmie południa wiatr,
Od wydm & skalnej plaży;
Kwilenie szarych niesie mew
I szumem swym się skarży.
O jakąż wietrze niesiesz wieść?
O, ulżyj mej rozterce;
Czyś Boromira widział- mów,
Bo żal mi ściska serce.
Nie pytaj mnie o jego los-
Odpowiem Ci najprościej:
Pod czarnym niebem w piasku plaż
Tak wiele leży kości,
Tyle ich płynie z nurtem rzek
I ginie w morskiej fali!
Niech Ci północny powie wiatr,
Jaką się wieścią chwali.
O Boromirze, tyle dróg
Ku południowi goni.
A Ty nie wracasz z krzykiem mew
Od szarej morskiej toni!
Od wrót królewskich wieje wiatr
I mija wodospady.
Z północy słychać jego róg-
Czy przybył tu na zwiady?
O jakąż mi przynosisz wieść,
O powiedz wietrze szczerze.
Czyś Boromira widział ślad
Na leśnej gdzie kwaterze?
Gdzie Amon Hen- słyszałem krzyk,
Tam walczył śmiałek młody;
Pęknięta tarcza oraz miecz
U brzegów wielkiej wody.
Ach, dumną głowę, piękną twarz
W młodzieńczych dni urodzie;
Raurosu już unosi nurt
Po złoto lśniącej wodzie.
O Boromirze, odtąd z wież
Spoglądać będą oczy,
Ku wodospadom grzmiących wód
Raurosu na północy.
Źródło: Władca Pierścieni