Faramir był drugim synem Denethora II i Finduilas oraz młodszym bratem Boromira. Przez całą swą młodość pozostawał w cieniu starszego brata. Miał też trudne kontakty z ojcem. Jego matka zmarła wcześnie, a ojciec pogrążony w żałobie traktował Faramira wrogo, widząc w nim straconą żonę. Faramir był podobny do swej matki z urody i charakteru, czym różnił się od brata i ojca, którzy walkę stawiali na pierwszym miejscu. Mimo że nie był wojownikiem z powołania, pełnił swe funkcje dobrze, dowodząc armią Gondoru w Ithilien i broniąc tej krainy przed Sauronem. Nigdy jednak nie uzyskał aprobaty ojca, bowiem Denethor dostrzegał tylko porażki młodszego syna. Faramir był zapatrzony w Boromira. Starszy brat był dla niego wzorem i jedynym wsparciem, dlatego bardzo przeżył jego śmierć.
Faramir był dzielnym i silnym wojownikiem, choć przede wszystkim miał niezłomne serce, które pozwalało mu dokonywać właściwych wyborów. Bardzo pragnął zadowolić swego ojca, a wszelkie nieudane próby napełniały go smutkiem. Przyjaźnił się z Gandalfem, co również było nieakceptowane przez Denethora. Faramir był mocno związany z ojcem i bratem, rodzina była dla niego niezwykle ważna. Z Boromirem miał bardzo dobre relacje, bracia wspierali się i kochali. W stosunku do Denethora zawsze okazywał pokorę i gotowość do działania w dobrej wierze, jednak wszelkie ważne zadania otrzymywał Boromir. Punktem przełomowym w życiu Faramira była próba odbicia Osgiliath z rąk Saurona. Wówczas młody książę został ciężko ranny i nieomal spalony żywcem przez oszalałego z rozpaczy ojca. W Domach Uzdrowień poznał Eowinę, księżniczkę Rohanu również ciężko ranioną w walce, i zakochał się w niej z wzajemnością.
Miłość do Eowiny pomogła Faramirowi w pełni wyzdrowieć i odzyskać radość życia. Choć w trakcie Wojny o Pierścień stracił ojca i brata, to nie załamał się. Jego serce było bowiem silne i zahartowane przez trudną młodość. Od Aragorna otrzymał Ithilien, którym rządził wraz z ukochaną Eowiną do śmierci. W przeciwieństwie do ojca i brata Faramir był człowiekiem wrażliwym, doceniającym rzeczy piękne. Jako książę Gondoru musiał jednak zostać wojownikiem, dlatego od wczesnej młodości był on rozdarty pomiędzy własnymi pragnieniami i powinnościami. Faramir odzyskał spokój duszy dopiero przy Eowinie.